Al mijn hele leven ben ik geïntrigeerd door mediums. Zowel door Char als door achterkamermediums. Oké, het was allemaal niet even ethisch verantwoord, maar die mensen wisten wel dingen die ze niet konden weten. Hoe zat dat? Voor Happinez Online heb ik vele mediums geïnterviewd tot een van hen mij lang aankeek en zei: "En wanneer ga jij beginnen?"
Voor mij heeft er lang verwarring gezeten op de welbekende filmquote: I see dead people. De bekendste vorm van mediumschap is overledenen door de kamer zien schrijden en dat zag en zie ik niet. Daar ben ik overigens niet rouwig om, maar het heeft daarom wat langer geduurd voordat ik begreep dat ik een andere toegang had. Te weten? Ik switch naar een andere zender/staat van zijn. Daar mediteer ik niet voor, maar het is voor mij (vooralsnog) wel nodig om er alleen voor te zijn. In die staat zie ik beelden, hoor ik stemmen en voel ik aanwezigheid. Vaak heb ik wel een beeld bij de energie, maar ik 'zie' die niet fysiek voor me.
Ik dek wel eens een tafel voor zes, terwijl er vier mensen komen eten. Niet alleen omdat ik niet kan tellen.
Bewegende meubels
De eerste keer dat de andere kant letterlijk aan mijn bel trok, was in mijn puberteit. We woonden in een relatief oud huis. Ik dacht vaak dat mijn ouders of broers in een kamer waren en als ik naar ze toe ging, was er niemand. Dat gebeurt. Ik dek ook wel eens een tafel voor zes, terwijl er vier mensen komen eten. Harmless. Maar toen ik een keer 's avonds thuiskwam en er een tas - die midden op tafel lag - van tafel gleed en ik de leren bank hoorde kraken (alsof er iemand van opstond) heb ik hardop gezegd: "dit wil ik niet." En daar is heel lang, op wat nachtelijke aanwezigheid na, naar geluisterd. Totdat ik Bianca ontmoette.
Het was absurd hoe ons huis 's nachts begon te leven.
We waren bang
We gingen samenwonen en de geesteswereld dacht: wat een festijn! Daar moeten we zijn. Het was absurd hoe ons huis 's nachts begon te leven. Lichten die aan gingen, deuren die openzwaaiden, dingen die verschoven, overledenen die kwamen vragen of we ze de weg naar huis konden wijzen. We waren bang. Echt doodsbang. Een keer zijn we zelfs ons huis uit gevlucht. Heel heftig, als ik daar nu aan terugdenk. Vooral dat wij zo in die angst bleven hangen en ons lieten beheersen. Wat scheelde, is dat wij ons toen al omringde met mediamieke, sjamanistische mensen die zeiden: meiden, pak de regie. Dit gebeurt niet voor niks. Op dat moment kwam Ravi in ons leven. Hij is een waakhond in hart en nieren, ook naar spirits die te dichtbij komen. Als ik voetstappen hoor 's nachts en Ravi gromt, weet ik: ingrijpen.
Communiceren met de andere kant, vind ik het leukste wat ik doe.
Acceptatie
Nu realiseer ik me dat dit mensen bang kan maken, dit verhaal. Het laatste wat ik wil, eigenlijk. Want het heeft mij vooral geleerd dat ik mijn zintuigen moest aanscherpen. Door te accepteren dat dit contact realiteit was, kon ik de taal gaan leren. Nu ben ik niet meer bang. Communiceren met de andere kant, vind ik het leukste wat ik doe. Het is super creatief en je hoofd moet helemaal uit. Ik ben een ontzettend denker en de ongeziene wereld herhaalt vaak als ik aan het readen ben: uit je hoofd, uit je hoofd. De grootste les die mediumschap mij leert, is controle loslaten. Wel begrenzen, maar niet angstvallig vasthouden aan het bekende. Het is mijn grootste leerschool.
In een volgende blog ga ik in op ethiek en begrenzen. Twee belangrijke thema's waar het gaat om transcendent werk die ik graag verder uitlicht.
Comments