Fabienne Peters

Luidruchtig en all over te place vond ik haar. Ik keek met argusogen de kat uit de boom. Toen ik Lamar* ontmoette, woonde ze sinds anderhalf jaar in Nederland. In haar thuisland Jordanië – Palestina – kon zij niet zijn wie ze was: queer. Ze woonde bij ons in de buurt en ik moest eerst niet zoveel van d’r hebben. Ze was extreem uitgesproken en had een luide, declamerende stem waarmee ze in loepzuiver Engels haar mening verkondigde als een marktkoopvrouw. Ik wist niet zeker of ik haar kon vertrouw

De woonkamer dampt van de hete douchestraal, die al een half uur stroomt. Naast me op de bank zucht Jona diep. Hij trekt zijn neus op en draait met zijn ogen naar me. Hij moet een jaar of veertig zijn, maar lijkt twintig met zijn lichtgevende ogen en glimmende zwarte haar. Alleen naast zijn mond heeft hij hele lichte lachrimpels.     Het is een mooie man, dat zie ik heus wel. Ik snap de set-up die Indra heeft bedacht, maar ik voel alleen maar haar gekreun vanuit de douche mijn poriën binnen sij

Schrijven is de enige consistente factor in mijn leven. Sinds mijn tiende verzin ik verhalen en speel ze uit met mijn beste vriendin Rosa. En dat waren nooit vadertje-moedertje verhalen. Onze verhalen gingen over huiselijk geweld, mensen die worstelden met hun geaardheid, daklozen, rouw. Het moest wel ergens over gáán.     En met Rosa – nog steeds mijn beste maatje – hoef ik me nooit te verontschuldigen voor zwaarte in verhalen. Andersom ook niet.