Fabienne Peters

De vraag die mij plotsklaps bezighoudt, is: heb ik nog/weer/toch een kinderwens? Natuurlijk heb ik daar eerder over nagedacht; ik ben 36. Maar deze hamvraag was een tijdlang uit mijn systeem. Heerlijk rustig. Pardoes is ‘ie er weer. Nou ja, pardoes… Een van mijn beste vriendinnen baarde haar tweede kindje. Een wolk van een baby, maar echt: een beeldschoon, feeëriek kind. Daarnaast vertelde een collega dat ze met haar vrouw bezig is met een vruchtbaarheidstraject bij een kliniek.

Mijn vader wees me erop nadat ik samen met mijn broer de laatste kast door het raam naar binnen had geduwd. Nadat ik mijn ex had uitgezwaaid. Nadat ik een driejarige relatie achter me liet die als een zwart bandenspoor van zinderende romantiek, gevolgd grijze leegte mijn levensverhaal doorkruist. Ik tril er nog van na terwijl ik in mijn serre-hangmat de levens van de huizen in de Surinamestraat in kijk. Amsterdam heeft me kleur gegeven en het leven uit me weggezogen.

Vanochtend kreeg ik een Volkskrant-artikel doorgestuurd. De kop: ‘Altijd voelde ik de afkeurende blikken in mijn rug, van mensen die niet weten dat ik meer ben dan lesbisch’. Het artikel belicht de worsteling van een lesbische vrouw: Marleen. Ze maakt zich zo’n zorgen over wat de buitenwereld van haar geaardheid denkt dat ze de relatie met de liefde van haar leven uitmaakt. Het geeft haar de rust die ze zocht, ook al heeft ze intens liefdesverdriet. Ze kon niet met haar innerlijke demonen leven.