Fabienne Peters

Sinds 2022 leg ik me fanatiek toe op astrologie. Het onderzoeken van de waarde, waarheid, diepgang, eenduidigheid en reikwijdte van dit eeuwenoude vakgebied houdt me van de straat. Want voor iemand die alles en niks gelooft – tegelijkertijd – is het uitzonderlijk dat een spiritueel-filosofische theorie zo lang blijft boeien. Dat komt, denk ik, omdat astrologie zo veelomvattend is. En omdat psychologie, filosofie en mythologie erin verpakt zitten.

De vraag die mij plotsklaps bezighoudt, is: heb ik nog/weer/toch een kinderwens? Natuurlijk heb ik daar eerder over nagedacht; ik ben 36. Maar deze hamvraag was een tijdlang uit mijn systeem. Heerlijk rustig. Pardoes is ‘ie er weer. Nou ja, pardoes… Een van mijn beste vriendinnen baarde haar tweede kindje. Een wolk van een baby, maar echt: een beeldschoon, feeëriek kind. Daarnaast vertelde een collega dat ze met haar vrouw bezig is met een vruchtbaarheidstraject bij een kliniek.

Mijn vader wees me erop nadat ik samen met mijn broer de laatste kast door het raam naar binnen had geduwd. Nadat ik mijn ex had uitgezwaaid. Nadat ik een driejarige relatie achter me liet die als een zwart bandenspoor van zinderende romantiek, gevolgd grijze leegte mijn levensverhaal doorkruist. Ik tril er nog van na terwijl ik in mijn serre-hangmat de levens van de huizen in de Surinamestraat in kijk. Amsterdam heeft me kleur gegeven en het leven uit me weggezogen.