Schrijven is de enige consistente factor in mijn leven. Sinds mijn tiende verzin ik verhalen en speel ze uit met mijn beste vriendin Rosa. En dat waren nooit vadertje-moedertje verhalen. Onze verhalen gingen over huiselijk geweld, mensen die worstelden met hun geaardheid, daklozen, rouw. Het moest wel ergens over gáán.     En met Rosa – nog steeds mijn beste maatje – hoef ik me nooit te verontschuldigen voor zwaarte in verhalen. Andersom ook niet.