Blog | Ik snap nu waarom

Als je me al een tijdje kent, dan weet je: Fabienne schrijft. Wat ze schrijft, weet bijna niemand, maar ze schrijft.

Schrijven is de enige consistente factor in mijn leven. Sinds mijn tiende verzin ik verhalen en speel ze uit met mijn beste vriendin Rosa. En dat waren nooit vadertje-moedertje verhalen. Onze verhalen gingen over huiselijk geweld, mensen die worstelden met hun geaardheid, daklozen, rouw. Het moest wel ergens over gáán.

    En met Rosa – nog steeds mijn beste maatje – hoef ik me nooit te verontschuldigen voor zwaarte in verhalen. Andersom ook niet.

Twee avonden per week les in poëzie, proza, toneel, essay en scenario. Mijn natte droom.

Intens gelukkig

In mijn tienerjaren waren mijn verhalen dus een wij-kwestie. Rosa en ik schreven bijna alles samen. Eerst zij een deel, dan ik en daarna uitspelen. Na de middelbare school ging ik naar de Schrijversvakschool. Ik kan me levendig herinneren hoe intens gelukkig ik was dat ik daar was aangenomen. Twee avonden per week les in poëzie, proza, toneel, essay en scenario. Mijn natte droom. Samen met een fijne groep inspirerende mensen, waarvan ik veruit de jongste was, haalde ik mijn schrijvershart op. Nu schrijf ik veel gelaagder, maar ik vind het nog steeds indrukwekkend te lezen waar ik toen al bij kon, emotioneel.

De weg kwijt

Ik deed het een jaar en stopte toen, want ik deed teveel tegelijk. Ik studeerde ernaast, deed aan theater en zat in een ongezonde relatie. Mijn band met Rosa was op een verdrietige manier geëindigd (dat kwam jaren later weer goed) en ik was emotioneel best wel de weg kwijt. Dit had allerlei oorzaken, waarvan de grootste: mijn seksualiteit, weet ik nu. Ik liet de Schrijversvakschool los en ging me focussen op mijn studie Nederlands en op het controleren van mijn innerlijke welbevinden.

Schaduwkunstenaar

In de jaren die volgden, bewandelde ik een redelijk gangbaar pad van studeren en hard werken. Als ware “schaduwkunstenaar” (een kunstenaar die achter de schermen werkt in zijn vakgebied) zette ik me in voor leesbevordering. Ik schreef nog wel fictie, deed soms een cursus, maar het was niet meer op de voorgrond. Pas toen ik Bianca ontmoette – 11 jaar na de Schrijversvakschool, dacht ik: ik ga een boek schrijven!

Arienne zei iets wat bleef hangen: "Ja, je was 19, maar zo zag ik je niet toen. Je viel echt op met je verhalen."

Gewoon als schrijver

En zo nam schrijven ineens weer een plek in in mijn leven. En het leuke was dat ik via mijn werk bij De Schrijverscentrale mijn oud-klasgenootje van de Schrijversvakschool Arienne weer tegen het lijf liep. Ze zei iets wat bleef hangen: "Ja, je was 19, maar zo zag ik je niet toen. Je viel echt op met je verhalen." Arienne - jeugdboekenschrijver - zag mij gewoon als schrijver, omdat ze me zo had leren kennen. En dat betekende en betekent veel.

Filmische stijl

Nu schrijf ik aan FELIX. – een verhaal over afhankelijke liefde en rouw. Er hebben al veel mensen mee gelezen. Maar voor de laatste fase wilde ik stevige begeleiding van iemand die mijn werk ongeremd kritisch kon bekijken. Die persoon vond ik in Elena, die precies ziet wat het verhaal wel en niet kan gebruiken. Mijn kracht als schrijver is de gelaagdheid in mijn personages, ritme en filmische stijl. Mijn manke? Ik ga te snel, schrijf soms te minimalistisch (met andere woorden: niemand begrijpt het) en ik vergeet innerlijke overdenkingen. Op de Schrijversvakschool viel ik vooral op bij de toneel- en scenariodocenten; ik snap nu waarom. Elena leert me veel over mezelf en mijn schrijfstijl. Een intens waardevol proces waar ik midden in zit.

Elke dag een uur

Nu ga ik dus ook blogs en verhalen delen. Hier. Dat ben ik al jaren van plan, maar je moet weten dat ik een behoorlijk bombastisch-all-over-the-place-brein heb. Het kost mij grote moeite mijn aandacht ergens bij te houden. Als ik schrijf, lukt dat me wel, maar voordat ik achter die laptop zit, ben ik vaak lichtjaren verder. Inmiddels weet ik dat ik dit het allerliefste doe en maak ik er elke dag een uur voor vrij - waar ik heel trots op ben.

Thema’s die in bijna al mijn verhalen terugkomen, zijn seks(ualiteit), afhankelijkheid in relaties en rouw.

Tot de kern

Mijn verhalen zijn altijd realistisch, vaak met een rauwe rafelrand. Ik stap nooit om de werkelijkheid heen en hou van tot de kern gaan. Thema’s die in bijna al mijn verhalen terugkomen, zijn seks(ualiteit), afhankelijkheid in relaties en rouw. En ik heb er zo’n zin in ze hier met je te delen.

Reageren?

Reacties kun je hieronder achterlaten, maar voel je ook vrij om me te appen (zie homepage) of me te volgen op instagram: @faabl_fabienne. Ook als een verhaal je raakt of onder je huid kruipt: reik uit. Want ik ben naast schrijver ook astroloog en luisterend oor. En zoals je zult lezen: ik kijk van weinig dingen op.