Blog | Unhinged

Als ik terugkijk op mijn leven, raak ik gedesoriënteerd. Als ik omkijk zie ik het vaste land in een bloedvaart uit elkaar drijven. AHOY! Ik zie weer 10 nieuwe werelddelen!

Een paar weken geleden deed ik nog uit volle borst de marketing voor Bianca, een paar maanden geleden schreef ik intuïtieve boodschappen en duidde ik horoscopen. Tot heel even geleden wilde ik koste wat het kost ondernemer zijn en stervensrijk worden. Nu wil ik de maatschappij en de mensheid dienen. Kosteloos, want geld bestaat niet. Oh ja, toch. Ik ben tiny house bewoner geweest met nomadische dromen, douchte onder regenwater en had ineens duurzame idealen. Ik ben een ontzettende snob, maar ook zo gedienstig dat het me zorgen baart. Ik ben een vastgeroeste Hagenees, maar voel me geen Nederlander. Ik wil hier weg. Ik ken het mannelijke en het vrouwelijke perspectief. Geen idee waarom en hoezo, maar het is zo. Ik ben hartstikke queer, maar vind mannen ook aantrekkelijk. Ik durf alles en heb levensangst. En nachtangst. En spreekangst. En *noem alle angsten*, maar geen doodsangst. En ja, ik realiseer me hoe geprivilegieerd dat is.

Ik eet gezond, zorg voor mezelf, breng evenwicht aan. Loop tegelijk de kanten ervan af, could not care less en heb een knipperlicht relatie met mezelf. Ik ben spiritueel as fuck (zie de niet-fysieken door de kamer zwieren als ik ga slapen), maar ook een nihilist en een stoïcijn. Het leven bestaat niet bij de gratie van mijn perspectief. Of toch? Ik hoef het niet te weten.

Ik ben een schrijver.

Die het ene moment per ongeluk geëngageerd historische feiten en boektitels opdreunt. Het andere moment in ietwat elitair gezelschap kijkt alsof ze water ziet branden.

Er zijn maar weinig mensen die mij begrijpen. Dat vind ik vermakelijk en vreselijk tegelijk. Want ja, ik ben die schattige, sensitieve. Maar ik ben ook die woeste, agressieve. Die impulsieve die je niet tegen je wil hebben. Maar ik ben ook die aardige, die iedereen het beste wenst. Echt. Maar ik ben ook die onbetrouwbare die nooit afspraken nakomt. Diegene die alles doorvertelt. Die oversharer. Maar ik ben ook die stille die nooit wat zegt. Ik ben de clown, de gezelligerd. En de zwaarmoedige.

Soms kijk ik foto’s of filmpjes terug van mezelf en denk ik: wat ben jij toch allemaal aan het doen?! Dan wil ik subsidie gaan aanvragen voor een of andere verhalende podcast waar ik nog 0 idee bij heb en zeg ik tegen mezelf: nee, eerst FELIX. Eerst je boek.

Ja, mijn boek. Focus. Focus.

Het leukste project waar ik ooit aan werkte. En dan de gedachte: het leukste?! Je bent bijna 37 en nu vind je het pas leuk wat je doet? Echt: als ik de regisseur van mijn leven zou zijn was ik al 76.987 keer opnieuw begonnen. Ik had mezelf ook niet voor de rol gecast. Niet mee te werken, die meid. Ik leef altijd nu-nu, want morgen kan het klaar zijn, maar morgen is het nooit klaar en dan denk ik: had nou nagedacht.

Maar ik denk niet na, daar kwam ik laatst achter. Ja, ik maal en ik rouw. Maar ik denk niet vooraf na. Ik handel gewoon. Trial and error, zien waar het schip strand. En of ik dat zie. En of ik daarover nadenk. En of ik me dan schaam.

Ik schaam me voor mijn Happinez artikelen, ik schaam me voor mijn onvermogen om met geld om te gaan, ik schaam me voor het feit dat ik geen kinderen heb (en wil), ik schaam me voor mijn aanpassingsgedrag, ik schaam me voor mijn seksualiteit, voor het feit dat ik al zo lang aan één boek werk, voor mijn rigiditeit, voor mijn agressie. En dan zeg ik: omarm jezelf nu eens. Maar dat vind ik moeilijk. Ik hou alleen van mezelf als ik polijst, als ik aanscherp en bijsnijd en aansturing krijg. Mooie verhalen over mezelf vertel. Mijn ruwe versie is zo onbeschaamd, zo naïef, zo dom.

Ik vind het moeilijk om mezelf te accepteren.

Wat dit alles me brengt, is een grenzeloos inlevings- en voorstellingsvermogen. Ik snap én ben al mijn personages. Ik vind niks gek, ook niet in het dagelijkse leven. I get it. I get you.

Unhinged.

Als kind kraste ik 'foute dingen' heel wild door in mijn schoolschrift. Ik weet nog dat mijn moeder me leerde gewoon een dun streepje te zetten, anders kwam het zo gek over.

Unhinged.

Zo heb ik dit ook geschreven. Dit is echt. Op dit moment dan. Morgen schaam ik me vast en verwijder ik alles. Of niet.

Reageren?

Reageren kan onder dit bericht. Ik schrijf altijd reacties, maar je moet even zoeken naar hoe je die kunt zien (iets met klikken onder de reactie). Ook kun je me appen of via instagram een bericht sturen: @faabl_fabienne. Niet schromen.