Blog | Ik mag er niet over praten

'Je hebt een burn-out, zie dat nou een keer in', zegt S. geërgerd. We lopen met een volle Dirk-tas terug naar huis, hebben allebei een handvat vast. Ik voel me leeg en mijn oren suizen. Heeft hij gelijk? Overdag stuiter ik van de adrenaline, 's avonds val ik depressief op de bank in slaap. Maar dat heeft toch iedereen?

'Helemaal niet', brom ik.

S. zucht diep. Ik zie aan hem dat hij het niet meer weet met me. Hij haalt diep adem, twijfelt en zegt het dan toch: 'Meld je ziek.'

'Nooit', reageer ik stellig.

Thuis wijst hij me op een mindfulness cursus. Ik meld me direct aan, wil niet al zijn adviezen in de wind slaan. Wie weet, doet het wat.

Ik begrijp het niet

Een week later word ik gebeld door PsyQ. De man aan de telefoon klinkt vriendelijk en wil mijn aanmelding even doorspreken.

'Tuurlijk', zeg ik opgewekt.

Hij schraapt zijn keel.

'Ik lees dat je wel eens aan de dood denkt', valt hij met de deur in huis.

'Klopt.' Een van de vragen was: denk je wel eens aan de dood. Vink. Ja, wie niet? Tuurlijk. Aan zijn moeizame ademhaling hoor ik dat het een strikvraag was.

'Dan gaan wij niet met je in zee, Fabienne.' Mijn adem stokt. Ik voel mijn keel prikken. Beleefd hang ik op, natuurlijk begrijp ik dat, want zo ben. Ik begrijp alles. Maar ik begrijp het niet. Ik smijt mijn telefoon door de kamer en begin paniekerig te huilen. S. pakt me stevig vast.

'Ik zeg het toch eerlijk? Zou ik me aanmelden voor een mindfulness cursus als ik van plan ben om te stoppen?!' Na een paniek-huil retirade ga ik in bed liggen. Mijn veilige haven. Onder de dekens met mijn telefoon.

Alles

Fast forward: tien jaar later. Zeg maar: nu. Ik schrijf aan mijn eerste boek. En praat openlijk met gelijkgestemden over rouw, depressie en de dood. Want ik weet hoe belangrijk dat is. Tijdens een schrijversbijeenkomst houdt iemand me staande. Ze kijkt me met grote, boze ogen aan.

'Jij praat er teveel over', fluistert ze.

'Waarover?' vraag ik gemaakt vriendelijk, want ik weet al waar dit heen gaat.

'Over rouw en suïcide. Mensen hebben emoties, dat is niet makkelijk, hoor.' De paniek in haar stem maakt me fel.

'Dat is precies waarom ik erover praat.'

'Nee', ze ademt gestrest in en schenkt zichzelf koffie bij. 'Jij hebt het over idealen, ik heb het over mijn gevoel. Ja?'

Ik schiet in de lach en vind het onaardig van mezelf. Het is duidelijk dat ik hier niks tegen in mag brengen. Ik besluit het te laten, maar bel me een ongeluk om te ventileren. En krijg de liefste en meest geruststellende woorden te horen van mijn lieve vrienden. Behalve van Bianca: 'Maar waarom ben je dan zo fel? Wat raakt het in jou?'

'Alles', zeg ik. Mijn stem slaat over.

Stof tot nadenken. Ken ik het thema beter dan ik wil toegeven? Het is een vraag die de laatste weken om me heen zoemt.

Te zwaar

Op mijn veertiende dacht ik er voor het eerst serieus aan. Op mijn zevenentwintigste (de tijd van de mindfulness die niet doorging) leek per ongeluk het stuur loslaten me een goede oplossing. Ik ben nooit actief tot iets overgegaan. Kan me ook niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen, maar ik ken het verlangen naar de dood. En ik weet dat ik niet de enige ben.

In mijn boek FELIX. komt het thema zelfdoding aan bod. Het is een manier van mij om het bespreekbaar te maken. Want het is niet 'te zwaar' of 'te schaamtelvol' of 'te ingewikkeld'. Het is iets alledaags. Niet voor iedereen, maar wel voor veel mensen. En ik weiger daarover stil te vallen.

Tot de 18de eeuw werd zelfmoord bespot. Je maakte je familie ermee ten schande. Soms werden er zelfs lijfstraffen op het al dode lichaam toegepast. Ik vind het belangrijk om dit te benoemen omdat het nog steeds iets zegt over hoe we nu naar zelfdoding kijken. Als jij iemand in je omgeving hebt die kampt met paniek, depressie of andere psychologische uitdagingen, schroom dan niet om de moeilijke vraag te stellen: 'Denk je wel eens aan de dood?' Alleen het opengooien van dit gesprek werkt al zo verlichtend.

Reageren?

Reageren kan onder dit bericht. Ik schrijf altijd reacties, maar je moet even zoeken naar hoe je die kunt zien (iets met klikken onder de reactie). Ook kun je me appen of via instagram een bericht sturen: @faabl_fabienne. Niet schromen.