Blog | Emilio en kompanen

De vraag die mij plotsklaps bezighoudt, is: heb ik nog/weer/toch een kinderwens? Natuurlijk heb ik daar eerder over nagedacht; ik ben 36. Maar deze hamvraag was een tijdlang uit mijn systeem. Heerlijk rustig. Pardoes is ‘ie er weer. Nou ja, pardoes… Een van mijn beste vriendinnen baarde haar tweede kindje. Een wolk van een baby, maar echt: een beeldschoon, feeëriek kind. Daarnaast vertelde een collega dat ze met haar vrouw bezig is met een vruchtbaarheidstraject bij een kliniek. En ineens dachten mijn eierstokken: een kliniek, vreemd donorzaad, ja, wij willen ook zo’n feeërieke baby in draagzaak! Waar is de bestelknop?

Ja, ik was en ben zelf ook in shock.

Mama gaat het regelen

Bianca schrikt zich wild. Ze kijkt me met haar grote hertenogen aan en heeft tijd nodig. Een blinde trigger voor mij. Ik zoek – defensief en ongeduldig als ik ben – meteen een woning voor mezelf, bedenk een co-ouderschapsplan voor de honden en lees drie boeken over donorzaad en alleenstaand moederschap. Een ander, nog inventiever plan (want ik wil niet alleen wonen en kan niet zonder mijn dieren): ik voed het kind alleen op, maar we blijven wel samenwonen. Bianca zucht diep.

    ‘Jij bent alweer in de verre toekomst, terwijl ik het idee nog niet eens heb laten bezinken.’

    ‘Ja, maar je moet blij zijn als ik over een baby begin’, roep ik.

    ‘Blij zijn? Ik ben 46.’

    ‘Ja, nou en?’

Het brengt spanning teweeg, met name bij mij. Ik ben al aan het mailen met de fertiliteitskliniek in Voorburg en heb ons oude kindernamenlijstje weer terug gevonden. Emilio, Frankie-Lou, Fae, Bruno en de rest staren me aan vanuit hun kinderwagens en ik knik ze vastberaden toe: ‘Mama gaat het regelen.’

Oh shit…

Na een paar dagen hebben we ons eerste, rustige gesprek over mijn wens. Bianca trekt de roze babybril in een beweging van mijn gezicht. Ze houdt me wat van mijn wilde plannen voor die voorlopig niet doorgaan als er een kindje komt. Met name in het kader van (solo-)reizen en de driehonderddertig opleidingen die ik nog wil doen. Het vreemde is dat ik meteen denk: oh shit, je hebt gelijk! Laat maar! Tot zover de diepe wortels van mijn kinderwens. Emilio en kompanen werpen teleurgesteld hun hoofd naar achteren. Gelukkig kan ik hun gebrul gewoon negeren. Ik gooi het hele idee over de schutting. Maar Bianca kent het klappen van de zweep: ‘Blijf hier bij. Dit komt natuurlijk niet eenmalig voorbij.’

Uit de boot

De volgende dag breng ik mijn vriendin Rosa op de hoogte. We verschillen twintig dagen in leeftijd en gaan in veel gelijk op. Zo ook in onze kindertwijfel.

    ‘Ik moet je iets vertellen’, begin ik overdreven gedragen.

    ‘Oh god.’

    ‘Ik ben niet meer kindvrij.’

    ‘Je bent uit de boot gestapt?! Dag vriendschap!’

    Het leven karikaturaal in het overdrevene trekken, is haar specialisme. Als ik een depressieve dag heb, sluit ze steevast af met: ‘niet van de brug gaan!’ Zwarte humor die gewenst is als je elkaar al vijfentwintig jaar in licht en duisternis kent. Ze vraagt me op haar indringende wijze waar de wens vandaan komt en wat ik denk dat het me gaat brengen. Het lijkt me zo mooi om een kind naar volwassenheid te begeleiden, zeg ik. Ze tipt me Echte vrouwen krijgen een kind van Liesbeth Smit.

Plat en realistisch

Met wat weerstand begin ik te lezen. Want ik vind mezelf niet het soort mens dat dit soort boeken leest. Blijkbaar vind ik dat daar een identiteit aan vastkleeft. Maar jezus, dit boek is alles wat ik nodig heb. Het weerspiegelt het maatschappelijke en historische perspectief op moederschap en werpt daar een kritische en humoristische blik op. Het is zo plat en realistisch dat ik iedere vrouw aanraad om dit boek te lezen. Mij wijst het met name op een ding: mijn aanpassingsdrang, de grote rode vlag (in mijn geval) van erbij willen horen.

Hard gehuild

Ik ben de oudste dochter. Tot mijn tiende was ik een tomboy die baby’s en barbies haatte en woest was dat mijn moeder mij een roze pakje had aan gedaan als baby. Maar – fast forward – toen ik mezelf op mijn 19de weer terug in de kast duwde, had ik maar een doel: een man vinden en BAREN. Lange tijd heb ik mijn best gedaan om mijn familie trots te maken. Niet dat zij dat afdwongen of iets specifieks van mij verwachtten. Maar ik wilde iedereen gelukkig maken en dacht dat dit de manier was: een leven leiden zoals ik dat van mijn ouders en opa's en oma's had gezien. Gevolg hiervan is dat ik pas sinds mijn dertigste leef zoals ik wil leven. En daar heb ik – gisteren nog – heel hard om gehuild. Als ik mijn leven over zou mogen doen, zou ik beginnen bij het léven van mijn seksualiteit vanaf het allereerste moment dat ik me daarvan bewust was: op mijn twaalfde. Het had echt een wereld van verschil gemaakt. Dat het anders liep, is de hele essentie/lol/les van het leven, dat snap ik ook wel.

Échte vrouw?

Maar goed, de vraag die rondom dit thema op popt, is: is mijn kinderwens aanpassing? Een wens om erbij te horen? Ook een “godin-vrouw” te zijn? Een échte vrouw? Bewijzen dat ik dan wel lesbisch ben, maar heus kan baren? Of is het een oprechte wens? Vraagt mijn vrouwelijk gevormde lichaam erom?

Bevreemdend en goor

Als ik begin over mijn kinderwens zeggen mensen vaak: ‘meid, opties te over’. Zo’n heerlijke, pragmatische, Hollandse opmerking. Maar ik weet niet of iemand zich dit kan indenken: een kind krijgen met iemand die niet je partner is (ook al is het een dierbare) heeft iets heel bevreemdends. Iets engs bijna, iets goors, iets vreselijk ongemakkelijks, iets wat een deel van mij niet goed kan verwerken. Is dat intrinsieke homofobie? Ben ik te traditioneel? Misschien. Maar ik heb hier gewoon moeite mee.

Moeder-tot-op-het-bot

In Echte vrouwen krijgen een kind kaart Liesbeth aan dat er zo weinig wordt gedeeld over de wens zelf. Zeker vanuit vrouwen die twijfelen. Vaak is het géén of-of-verhaal. Terwijl dat wel de verhalen zijn die je hoort: moeder-tot-op-het-bot óf bewust-kinderloos. Ik voel me die eerste categorie, maar weet niet of ik die rol wil vervullen. Daar komt het eigenlijk op neer. Dus... wordt vervolgd.

Reageren?

Reageren kan onder dit bericht. Ik schrijf altijd reacties, maar je moet even zoeken naar hoe je die kunt zien (iets met klikken onder de reactie). Ook kun je me appen of via instagram een bericht sturen: @faabl_fabienne. Niet schromen.