Blog | GAY PANIC

Vanochtend kreeg ik een Volkskrant-artikel doorgestuurd. De kop: ‘Altijd voelde ik de afkeurende blikken in mijn rug, van mensen die niet weten dat ik meer ben dan lesbisch’. Het artikel belicht de worsteling van een lesbische vrouw: Marleen. Ze maakt zich zo’n zorgen over wat de buitenwereld van haar geaardheid denkt dat ze de relatie met de liefde van haar leven uitmaakt. Het geeft haar de rust die ze zocht, ook al heeft ze intens liefdesverdriet. Ze kon niet met haar innerlijke demonen leven. Die kwam binnen.

Niet mainstream

Ik kreeg het Volkskrant artikel doorgestuurd met de lieve tekst: ‘Deze vrouw kan jullie gebruiken in haar leven.’ Want? We zijn twee vrouwen, we zijn lesbisch en we hebben geen kinderen. We zijn de schrik van de SGP en liggen hier geen seconde van wakker. Maar dat komt niet aanwaaien, zo’n levenshouding. Het heeft mij een paar jaar gekost om helemaal te landen in mijn lesbische leven. Niet voor de buitenwereld, maar voor mezelf. Kon ik zoveel van mezelf houden dat ik mezelf een niet-mainstream leven zou gunnen? Dat ik misschien geen moeder zou worden? Dat ik mijn ouders zou opzadelen met een tweede homo in het gezin? Kon ik dat? Kon ik die mate van zelfliefde opbrengen?

Mocht het wel?

Paniek ervaar ik zelden, maar wel toen ik Bianca ontmoette. Ik zat thuis aan mijn woonkamertafel te denken aan mijn toekomst met haar en begon te hyperventileren. Want mijn seksualiteit leek onvermijdelijk. Ik kon geen kant op. Ik werd opgewonden als ik aan haar dacht, voelde me week in haar bijzijn en zo veilig. Ik droomde herhaaldelijk over ons. Onze ontmoeting was extreem meant-to-be. All you need is love (zowel de film als het programma) is er niks bij. We konden met geen mogelijkheid om elkaar heen. En ik vond dat dood- en doodeng. Wat zouden mensen van me denken? Zouden ze denken: zie je wel, dát dacht ik wel! Wat betekent lesbisch zijn eigenlijk? Moest ik me schamen? Wat te doen? Kon het wel? Mocht het wel? Met andere woorden: gay panic tot de macht honderd.

Regenboogpak

Ik was dertig toen ik uit de kast kwam, en ik snap mensen die er voor altijd in blijven. Het is namelijk geen geintje. Of je het nu wilt of niet, homoseksueel zijn, bepaalt je identiteit. Meer dan heteroseksueel zijn, want dat is "gewoon". Die identiteitsbepaling is ook aantrekkelijk, want je wordt in een community getrokken die voor je zorgt. Blind. Echt, hijs mij maar in een regenboogpak. Ik schrijf alleen maar over gays, kijk alleen gayfilms, heb steeds meer queer vrienden; ik omarm het met mijn leven. Maar ik snap als geen ander dat niet iedereen dat wil, kan, durft. Dat de schijnveiligheid van een maatschappelijk-in-de-pas-leven een gigantische steunpilaar vormt.

‘Daar heb ik geen problemen mee’

In de roman die ik schrijf – FELIX. – komt het voor: de angst om uit te komen voor je geaardheid. Ik hoop daarmee het gesprek te openen. Want om zo’n spannende stap te zetten, heb je gelijkgestemden nodig. Het is mijn wens om met FELIX. een stem te geven aan iedereen die niet durft. Omdat het zo logisch is. Zolang mensen nog dingen zeggen als ‘Daar heb ik geen problemen mee’ of ‘Oh ja, dat kan natuurlijk ook’ is het nog niet veilig om jezelf te zijn. En dan laat ik Trump en kompanen nog geheel buiten beschouwing.

Reageren?

Reageren kan onder dit bericht. Ik schrijf altijd reacties, maar je moet even zoeken naar hoe je die kunt zien (iets met klikken onder de reactie). Ook kun je me appen of via instagram een bericht sturen: @faabl_fabienne. En echt, als jij met je intrinsieke (of externe) homofoob worstelt, reik naar me uit. Niet schromen.