Verhaal | Filodeeg

De woonkamer dampt van de hete douchestraal, die al een half uur stroomt. Naast me op de bank zucht Jona diep. Hij trekt zijn neus op en draait met zijn ogen naar me. Hij moet een jaar of veertig zijn, maar lijkt twintig met zijn lichtgevende ogen en glimmende zwarte haar. Alleen naast zijn mond heeft hij hele lichte lachrimpels.

    Het is een mooie man, dat zie ik heus wel. Ik snap de set-up die Indra heeft bedacht, maar ik voel alleen maar haar douche-gekreun mijn poriën binnen sijpelen. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip. Indra maakt nooit zoveel geluid bij mij, zelfs niet als we het met voorbinddildo doen.

Jona’s ogen vinden de mijne weer, zijn priemende muizenblik begint me al te ergeren. Hij legt zijn boek weg en verstopt zijn gezicht achter een wijnglas terwijl hij uitdagend naar me lacht. Ik glimlach beleefd terug en hoor haar komen. Ze schreeuwt zo hoog dat ik me afvraag of ze pijn heeft en hoop dat het zo is. Ik adem diep in door mijn neus en steek mijn pink in mijn mond.

    ‘Is het leuk?’ vraagt Jona, terwijl hij me innig in zich opneemt. Hij lijkt in niks op zijn broer Jeff, die in alles groot en grof is. Jona’s vest gaat op in de kleur van het schilderij dat achter hem hangt. Ik kraak mijn nek.

    ‘Wat?’

    ‘Een trio-relatie hebben.’

    Een betere omschrijving van wat ons verbindt, heb ik nog niet gehoord. ‘Heel leuk.’

    Met de frons op zijn gezicht maakt hij duidelijk dat hij me niet gelooft. Het kan me weinig schelen. Vanuit de badkamer klinkt gestommel. Hinnikend glijden Jeff en Indra de badkuip uit. Ik sla mijn armen om mijn buik en hoop dat ze me oppikken, maar dat doen ze niet. Ze gaan direct de slaapkamer in. Mijn mondhoeken worden met vishaken naar beneden getrokken.

    Jona springt op. Hij beweegt zijn handen onhandig van zijn hoofd de lucht in, alsof hij wil zeggen dat hij het mind blowing vindt wat er gebeurt. Al is dat vast niet wat hij bedoelt. Ik staar apathisch naar zijn knokige ellebogen.

    ‘Wil je misschien thee, Robin?’

    Ik knik.

Als Jona in de keuken is, glijd ik met mijn hand in mijn broek om te voelen hoe nat ik ben. Ze doet het erom, ik weet het zeker. Ik trek mijn schouders op en vis mijn telefoon uit mijn broekzak. Paul weet vast raad. Hij neemt niet op. Sukkel. Ik app hem dat hij me moet bellen.

    Jona zet een grote mok thee voor me op tafel en reikt me een stroopwafel aan. Hij lacht er lief bij. Zijn postuur is benig, hij heeft lange, dunne vingers die me kippenvel bezorgen.

    ‘Jij wil Indra voor jezelf, hè?’ zegt hij zacht.

    Ik neem een grote hap van de stroopwafel. ‘Hoezo denk je dat?’

    Jona kijkt naar het plafond. ‘Ik weet het niet. Zomaar.’

In de slaapkamer wordt Jeff klaar gezogen. Een overheersend gesuis in mijn linkeroor leidt me af van zijn gekreun. Met een ruk sta ik op. Ik wil erbij. Ik kan me niet meer bedwingen, marcheer de gang in en trek aan de klink van de slaapkamerdeur. Op slot. Ik schop er hard tegen, hoor Indra sneren en Jona vanuit de woonkamer ongemakkelijk lachen.

Als ik de voordeur achter me dichttrek, voel ik pas hoe geil ik ben. Zodra ik de hoek om ben, werk ik mijn rechterarm uit de mouw van mijn jas en breng mijn hand in mijn spijkerbroek. Er is toch niemand op straat en al was er iemand; I couldn’t care less. Terwijl ik in de richting van het station loop, raak ik mezelf aan. Zo zacht dat ik een donker portiek in moet duiken om klaar te komen. Op het koude beton breng ik mezelf zo dicht bij Indra dat ik mijn hand voor mijn mond moet slaan. Paul belt terug. Wat een timing.

    ‘Ze hadden weer seks zonder mij.´

    Paul humt alleen.

    Ik bries geërgerd. ‘Verveel ik je?’

    ‘Ja, een beetje wel. What else is new?’

Op het station bestel ik een grote aardbeienmilkshake die ik opdrink terwijl ik naar haar huis loop. Ze zal het fijn vinden als ik straks naast haar lig. Indra blijft nooit ergens slapen, ze komt altijd terug naar haar eigen bed. Thuis voelt ze zich veilig, zegt ze.

Met mijn open mond zijwaarts tegen haar kussen gedrukt word ik wakker van de voordeur. Ik hoor Indra het licht in de gang aan knippen, haar schoenen uit trappen en zie de deur van de slaapkamer opengaan. Haar donkerrode haar zit wild om haar kleine gezicht. Ze gilt hoog als ze me ziet.

    ‘Niet schrikken’, stamel ik onbenullig. ‘Kom je bij me liggen?’

    Met een ruk trekt ze de dekens van me af. Ze heeft Jeff’s kleren aan en ruikt naar sigaretten. Onzeker sta ik op. Ik heb niks aan, maar daar slaat ze geen acht op.

    ‘Sorry’, zeg ik. Haar woede steekt diep in mijn maag.

    Ze pakt mijn kleding van de stoel en drukt het pakket in mijn armen. Ze scheldt binnensmonds en wacht tot ik alles aan heb. ‘Je bent obsessief, Robin. En ik word daar heel ongemakkelijk van.’

    Ik weet niet wat ik moet zeggen, kijk van haar rood aangelopen gezicht met felblauwe poppenogen naar de grond.

    ‘En je pijnigt jezelf’, zegt ze zachter. Zorgzaam bijna. Mijn spieren worden week.

    ‘Niet. Dat doe ik niet.’

    Ze zucht geërgerd alsof we deze discussie al vaker gevoerd hebben en duwt me richting de voordeur.

Na een kwartier richtingloos wandelen, duik ik een avondwinkel in. Drie mannen kijken me vragend aan van achter de toonbank. Ik wijs naar een rol börek.

    Het krakende geluid tussen mijn tanden breekt niet alleen het filodeeg. Met de diepzoute smaak tussen mijn kiezen begint mijn mond te trekken. Vanachter uit mijn keel komt een snik die zoveel lucht naar binnen zuigt dat er een blaadje deeg meegaat en ik het uitproest, midden op straat. Gekrenkt in feta en zelfmedelijden grijp ik naar mijn telefoon en bel haar. De nummer-onbekend toon drinkt diep in mijn trommelvliezen door. ‘Fuck, fuck, fúck!’ Ik gooi mijn telefoon met zo’n kracht op de stoep dat ik het scherm hoor breken.

Thuis bel ik Paul nog een keer. Hij neemt niet op. Ik druk het gebroken scherm harder tegen mijn wang. Nog een keer. Nog een keer. Nog een keer. Niks. Ik trek een oude fles witte wijn uit de koelkast en wikkel me in een deken op de bank. Ik heb het definitief verpest, ik weet het zeker. Ik voel de zelfhaat als een golf uit mijn middenrif naar boven komen als de bel gaat. Ik druk open zonder te vragen wie er is, want ik hoop op een moordenaar of iemand in die trant. Dan is het maar klaar. Alleenstaande vrouw in badjas hopeloos slachtoffer geworden van een roofmoord. Wat de dader in dit armoedige appartement dacht te vinden, is onduidelijk. 

Paul stapt binnen. Zijn ogen heeft hij donker opgemaakt, waardoor hij nog knapper is. Hij kruipt naast me op de bank en drukt me tegen zich aan terwijl hij sussende geluiden maakt. Hij streelt mijn haar terwijl mijn mondhoeken weer tot op mijn kin dalen.

    ‘Zijn we eindelijk klaar met die bitch?’

    Ik snik bevestigende klanken.

'Godzijdank.'

Reageren?

Reacties kun je hieronder achterlaten, maar voel je ook vrij om me te appen (zie homepage) of me te volgen op instagram: @faabl_fabienne. Ook als een verhaal je raakt of onder je huid kruipt: reik uit. Zoals je zult lezen: ik kijk van weinig dingen op.